21 Kasım 2014 Cuma

Elektrikçi Osman abi'ye selam olsun!

İskele’nin bir müdavimi vardı; Elektrikçi Osman abi. İstanbul’da elektrik işiyle uğraşan orta yaşlı, kendine has şivesi olan bir adamdı. Kendisiyle hiç yüzyüze görüşme fırsatım olmadı. Dergiyi okuyan herkes bir yana Elektrikçi Osman abi bir yana, ayrı bir yeri vardı iskele’de. Biz her yeni sayıyı Üsküdar İskele Gazete Bayii’ne bıraktığımızda aradan birkaç hafta geçer ve Elektrikçi Osman abiden telefon gelirdi. Uzun uzun konuşurdu. İskele’ye devam etmemizde en büyük etkenlerden biri kendisiydi. Kelimenin tam anlamıyla sadık bir okurdu. Dürüsttü, ne düşünürse onu söylerdi. Sevdiği ve takip ettiği dergileri çıkaran insanları hiç üşenmeden telefonla arayıp hal hatır soran dergilerine dair eleştiri ve temennilerini dile getiren ve kapatmadan önce de teşekkür eden zarif bir insandı. 2013’te derginin son sayısını çıkardıktan sonra kendisinden yine bir telefon almıştım, sitem doluydu. Dedi ki:

"Bir kadın görürsün. Aynı ortamda bulunursun. Gönlün kayar. Evlenirsin. Akraba olursun. Sonra ölüm geldiğinde adama koyar. Dergiye abone olmak. Bir dergiyi düzenli takip etmek de böyledir. Dergiyle akraba olursun. Dergi kapanırsa da ölüm ile eşdeğerdir. Adama ağır gelir. Siz ne diye yaşlı bir adamın kalbini hüzne boğuyorsunuz. 4. Sayıda bir derginin kapanması da gencölmek olur. Ölmesin…”

Mahcup olmuştum.
Diyecek pek bir şeyim yoktu. Sebepleri sıralasam da ikna olmadı. Zaten ne desem ikna edemezdim…

Aradan epey zaman geçti, geçenlerde nöbet ertesi gündüz uyuduğum bir öğle vakti telefonum çaldı,
arayan Elektrikçi Osman abiydi.
Uyku mahmuruydum.
Uzun uzun konuştu,
ben dinledim.
Sesinde aynı samimiyet
ve az da olsa aynı sitem…

Güzel yürekli insanlara selam olsun!

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder